ေဆးစက္ မထင္ေသးတဲ့ ကားခ်ပ္ေတြမွာ
ရာဗင္ျဒာနပ္တဂိုးရဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ငါ ၾကားတယ္။

ေဆးစက္စုံ ပိန္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြထဲ
ဗင္းဆင့္ ရင္ခုန္သံ ငါ ၾကားတယ္။

မဟာဗႏၶဳလ ဓားသြားထက္က ေသြးေတြကို
ႏိုဗဲလ္ စနက္တံ သံေဝဂနဲ ့ ငါ - လိႈက္ဖိုဖူးတယ္။

ဟီႏိုရွီးမား ဗုံးႀကဲခဲ့သူေတြထဲမွာ
အိုင္စတိန္း အသည္းႏွလုံး တပ္ထားတဲ့သူ ငါ သိဖူးတယ္။

ၿမိဳ ့မၿငိမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗင္သိုဗင္ပဲျဖစ္ျဖစ္
အလိုက္ေပးၿပီး အသည္းႏွလုံးခ်င္း ငါ - လဲရဲတယ္။

ငါေလ -
အျပာေရာင္ခ်င္းတူေပမယ့္
ေကာင္ကင္၊ မိုးသား၊ ေတာင္တန္း၊ သမုဒ္ျပင္
နရီအစိတ္အက်ဲေတြ အားလုံး ပုံေထြး
မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြကို
ေကြးၾကည့္လိုက္၊ ေထာင္ၾကည့္လိုက္
ဆက္ၾကည့္လိုက္၊ ေထာက္ၾကည့္လိုက္နဲ ့
သခ်ၤာေတြ ဘာ့ေၾကာင့္တြက္ရတာကို
ကိန္းေသအေျဖ မရေသးႏိုင္လဲ ငါ - တြက္ခဲ့ဖူးတယ္။

ရင္ခုန္သံေတြကို အစာေကြ်းဖို ့နဲ ့ေအာ့အန္ပစ္ဖို ့
ဘိုးေဘးေတာ္ သခင္မိႈင္းေရ -
ေဒြးခ်ိဳး၊ ေလးခ်ိဳးေတြ မဖြဲ႕တတ္ေသးလို ့
အဆီမဲ့ ႏိုရည္ေလးေသာက္ရင္း
ကာရံမဲ့မ်ားနဲ ့ ေပ်ာ္ပါးခြင့္ ေပးပါ။

ငါ ခြင့္ေတာင္းၿပီးၿပီ
ေျမေခြးေတြနဲ ့ေရာ ’က’ ရင္း
ညကို မီးထြန္းစို ့။ ။

ေက်ာ္ဟုန္း