က်မတို႔ ဆႏၵျပအဖြဲ႕နဲ႔ တပ္ဦးအဖြဲ႕၀င္ေတြက ဦးတင္ေအာင္ဟိန္္း ဦးေဆာင္တဲ့ ေကာ္မရွင္အဖြဲ႕လာမယ္ဆိုလို႔ အင္ဗြိဳင္းခန္းမမွာ သြား ေစာင့္ေနၾကေတာ့ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း လာသြားၿပီး ျပည္သူ႕သေဘာထားကို က်ေနာ္ သိသြားခဲ့ပါၿပီဆိုၿပီး လက္ျပၿပီး ခ်က္ျခင္း ကားေပၚတက္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ေၾကာင္း သိရတယ္။

ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲ ျပဳလုပ္ေပးမယ္လို႔ ဂတိေပးလိုက္တယ္။ ည မထြက္ရ (မာရွယ္ေလာ) အမိန္႔လည္း ရုုတ္သိမ္းေပးလိုက္တယ္။

က်မနဲ႔ ကိုမ်ိဳးသန္႔၊ ထြန္းထြန္းဦး၊ ေက်ာ္၀ဏၰတို႔ ေလးဦးဟာ သန္လွ်င္ဖက္မွာ ဆန္ေတြ သြား၀ယ္ၿပီး ဗဟန္း ၂ဂ ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲသားေတြကို ေ၀လိုက္ၾကတယ္။ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ ဦးႏု က ေပးတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ခရမ္းက ဦးကိုေလး (ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း)၊ သန္လွ်င္က ကိုေဇယ်ာေအးတို႔နဲ႔ ကံသစ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေတြ႕ဆံုၾကၿပီး နယ္ေျမအေျခအေနေတြ အားလံုးကို စံုစမ္း ေဆြးေႏြးတဲ့အျပင္ ရဲစခန္း (သံုးခြ) ကို ၀င္ၿပီး စီးနင္းလို႔ရတဲ့ လက္နက္အေျခအေနေတြအားလံုးကို စံုစမ္း မွတ္သားၿပီး ဘဘႏုတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ က်မတို႔တသိုက္ဟာ ၄ ၿမိဳ႕နယ္ကို ေျပးလႊားေနရပါတယ္။ ဥကၠ႒ ဘိုဘိုနဲ႔ စိုးထက္ခိုင္ (စည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းေရး) တို႔က GSC ႏွင့္ အထက (၁) ဗဟန္း သပိတ္အဖြဲ႕ေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး လွဳပ္ရွား ေနၾကရပါတယ္။ ကိုထြန္း၀င္းသန္း (အတြင္းေရးမွဴး) နဲ႔ တူးမာတို႔ကေတာ့ လူႀကီး ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီက ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို ရယူၿပီး တဆင့္ ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ပါတယ္။ က်မတို႔ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ ဒီမိုကေရစီတပ္ဦးဟာ အလြန္မွ ရွင္သန္ တက္ၾကြခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးကလည္း အခုအခ်ိန္အထိ သူ႕နည္းနဲ႔သူ ႏိုင္ရာမွာ လႈပ္ရွား ေနၾကဆဲ ပါ။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲေနၾကဆဲ ပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဘဘ ဦးအုန္းျမင့္၊ ဦးေထြးျမင့္၊ ကိုဇာနည္၊ ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢ ဥကၠ႒ ဦးေခမာစာရ (ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ အေမရိကန္) တို႔ သြားေရာက္ ဆက္သြယ္ၿပီး အေရးအခင္းကာလမွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရဲ့ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ပါ၀င္ဖို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုေတြ ကိုင္ေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး တာ၀န္ယူသင့္တယ္ လို႔ ယူဆၿပီး ပါ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာ ဦးေအာင္ႀကီးက စမ္းေခ်ာင္းမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာမယ္ဆိုလို႔ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ သြားေရာက္ နားေထာင္ေတာ့ “စစ္တပ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွား နဲ႔“ ဆိုတဲ့ စကားေျပာလိို႔ က်မတို႔ ေဒါသထြက္လိုက္ရတာ ျပန္လာေတာ့ လူအုပ္ထဲမွာ ကံေကာင္းလို႔ မေသတာပါ။ လူညပ္ၿပီး မနည္း တိုးထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ေဇာ္မင္း ၂ မင္းက ဂ်ိဳင္းက ဆြဲၿပီး ေခၚလာခဲ့လို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

ဆက္တိုက္ပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၂၆ ရက္ေန႔မွာ မိန္႔ခြန္း ေျပာမယ္ဆိုလို႔ က်မတို႔ တပ္ဦးအဖြဲ႔၀င္ေတြ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ယူဖို႔ အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး စကားေျပာစင္ျမင့္ေဘးမွာ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ေရႊတိဂံုေစတီရဲ႕ေျခေတာ္ရင္းမွာ လူေပါင္း တသိန္းေက်ာ္ လာေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

သူ ေျပာတာက ညီညြတ္ၾကပါ၊ စည္းလံုးၾကပါ တဲ့။

၂၇ ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔အဖြဲ႕၀င္ေတြ ဘဘဦးတင္ဦး (ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ေဟာင္း) မိန္႔ခြန္းေျပာတာကို သြားေရာက္ နားေထာင္ ၾကပါတယ္။ သား သံုး သား ပါ၀င္လာရင္ ဒီမိုကေရစီ ရႏိုင္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘုရားသားေတာ္၊ စစ္သား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ က်မတို႔ တပ္ဦးအဖြဲ႕၀င္ေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဘက္ဆီ သြားခဲ့ၾကၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးေနရာမွာ မင္းကိုႏိုင္၊ မိုးသီးဇြန္၊ ကိုေအာင္ဒင္တို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေထာင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ျမန္မာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို ဖန္တီးႏိုင္မည့္ သူရဲေကာင္းေတြကို စတင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။

က်မတို႔တသိုက္လည္း ေရွ႕ဆံုးမွာ ထိုင္ၾကပါတယ္။ စင္ေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စကားေျပာစင္ျမင့္တခုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စင္ရဲ႕ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေျခတြဲေလာင္းေလးေတြခ်ၿပီး လံုၿခံဳေရး ယူထားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ စတင္ၿပီး ကိုမိုးသီးဇြန္၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုေအာင္ဒင္၊ သမဂၢ ဥကၠ႒ ဦးလွေရႊ (၁၉၆၂) အဲဒီမွာ ဦးလွေရႊရဲ႕မိန္႔ခြန္းအဆံုးမွာ မဆလစစ္အုပ္စုရဲ႕ ရက္စက္မႈကို က်မ ေၾကကြဲစြာ ခံစားရၿပီး မ်က္ရည္၀ဲမိပါတယ္။ ဆရာေတာ္တပါးကလည္း (ဘြဲ႕ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ) ဒို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုတာ နားေထာင္တဲ့သူအေပါင္း ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထေစပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕မိန္႔ခြန္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ လင္းလက္တဲ့ ၾကယ္ေလးေတြပါ ပဲ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္လည္ ဖြဲ႕စည္းၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ေတာ့ က်မလက္ေတြ နာက်င္လာတဲ့အထိ လက္ခုပ္တီးၿပီး အားေပးခဲ့မိပါတယ္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ လံုထိန္းကားေတြကို ျမင္ေနရတဲ့အျပင္ စစ္ကားသံုးစီးကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ တႀကိမ္ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာ ခြပ္္ေဒါင္းအလံ စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့တဲ့ေန႕ဆိုရင္လည္း မမွားႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ အခမ္းအနားအၿပီးမွာ က်မတို႔ လက္ေတြတြဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ လက္တြဲမျဖဳတ္ၾကဖို႔ သတိေပးၿပီး ကိုင္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဟံသာဝတီအဝိုင္းအနီးက ျမန္မာ့အသံ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ့အသံက ဝန္ထမ္းေတြက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ႀကိဳဆို အားေပးတာကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ က်မ မွတ္မိသမွ်ေတာ့ ေဒၚသန္းႏွစ္၊ စႏၵယားေအာင္ခင္၊ ဦးေအာင္ေသာင္း၊ ေဒၚ၀င္းေမ၊ ဦးညီညီ (RFA) ၊ ေရႊကူေမႏွင္းႏွင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ ေလ။ ေနာင္မွာ သူတို႔တဖြဲ႕လံုး ျမန္မာ့အသံက အလုပ္ ထုတ္ပစ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျပည္သူအခ်ိဳ႕လည္း ပါ၀င္လာၾကတယ္။ ဆူးေလဘုရားကို ပတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေမွာင္လာၿပီျဖစ္လို႔ အားလံုး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

လံုထိန္းကားေတြ လွည့္ေနေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ မေပးခဲ့ပါဘူး။

ေမလခန္႔မွာ ဦးေအာင္ႀကီးမွ ဦးေန၀င္းထံေပးစာမွာ မတ္လအတြင္း ျပည္သူ ၂၈၂ ဦးကို သတ္ျဖတ္ သုတ္သင္ခဲ့တာေတြ၊ တံတားျဖဴ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အိတ္ဖြင့္ေပးစာအျဖစ္ ျပည္သူေတြၾကားမွာ ျဖန္႔လိုက္တယ္။ က်မတို႔ဖတ္ၿပီး မဆလေခတ္ဆိုးရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး ခၽြတ္ၿခံဳက်မွဳေတြကို သိလာရလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕စာဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ က်မတို႔ အသိဉာဏ္ေတြကို အလင္းေရာင္ ေပးခဲ့တာ အမွန္ပါ။

က်မတို႔လည္း အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကရာက မတ္လတုန္းက ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကမယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လည္ စုစည္းေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်မကို ကိုဇာနည္က တာ၀န္ေပးပါတယ္။ “မႏြယ္ေရ၊ ဘဘဦးတင္ဦးက သား သံုး သား ပါ၀င္သင့္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ စည္းရံုးတာ ေလတပ္က ဆႏၵျပတဲ့အထဲ ၅၀၁ ေလတပ္စခန္းက ပါ၀င္လာလိမ့္မယ္လို႔ သိရတယ္။ ေရတပ္ကို မႏြယ္ သြား စည္းရံုးပါ၊ ေနာက္ၿပီး ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ စခန္း၀င္ ေလ့က်င့္ေနတဲ့ ဂ်ဴဒိုဘုန္းေက်ာ္ကိုလည္း မႏြယ္ သြား ေတြ႕ပါ၊” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႕ပါလာတဲ့ ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢဥကၠ႒ ဦးေခမာစာရ နဲ႕လည္း မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မ ကိုထြန္းထြန္းဦးကို ေခၚၿပီး ေအာင္ဆန္းကြင္းကို သြားတယ္။ ကိုဘုန္းေက်ာ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံု စည္းရံုး ေဆြးေႏြးေတာ့ ကိုဘုန္းေက်ာ္က က်မ ေျပာတာကို လက္ခံၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာ ရန္ႀကီးေအာင္ စစ္သေဘၤာက ေရတပ္သားစိုးပိုင္နဲ႕ေက်ာ္ႏိုင္တို႕ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကို မင္းတို႔ အခ်င္းခ်င္းပဲ ဆက္သြယ္ေတာ့လို႔ ေျပာၿပီးသူက ေအာင္ဆန္းကြင္းကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။ က်မတို႔က ေရတပ္က ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕အေသးစိပ္ ေဆြးေႏြးၿပီး ကိုဇာနည္ဆီကို က်မက သတင္းပို႔လိုက္တယ္။ ကိုဇာနည္က “ဒါဆို မႏြယ္၊ ဘဘဦးေသာ္ကနဲ႕ စပါယ္ဦးေတးသံသြင္း အေပၚထပ္မွာ သြားေတြ႕ပါ။ က်န္တာကိုေတာ့ မႏြယ္ဘဲ ဆက္ လုပ္ပါ၊“ လို႔ တာ၀န္ေပးတာေၾကာင့္ က်မက ကိုစိုးပိုင္နဲ႕ကိုေက်ာ္ႏိုင္ကို ေခၚၿပီး ဘဘဦးေသာ္ကနဲ႔ သြားေတြ႕ခဲ့တယ္။

ဘဘ ဦးေသာ္က က “မင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာတယ္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔နဲ႔ ေရတပ္က ေျခလ်င္တပ္ရဲ႕လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ေနတာကို ဒို႔က လြတ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ မင္းတို႔တပ္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာမလဲ၊“ လို႔ ေမးေတာ့ တပ္ၾကပ္ၾကည္လႈိင္၊ တပ္ၾကပ္လွထြန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ၇၅ ေယာက္ ထြက္လာခဲ့မယ္။ လက္နက္အျပည့္အစံု ယူလာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ဘဘက “မင္းတို႔လက္နက္ေတြ မယူလာခဲ့နဲ႔၊ ရွဳပ္ေထြး ကုန္မယ္။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ထြက္မလာနဲ႔၊ စစ္သေဘၤာမွာဘဲ ဟန္မပ်က္ ဆက္ေနပါ၊ ဒါမွ သတင္းေတြ ရမယ္၊“ လို႔ ေဆြးေႏြး သေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။

ဒီေနာက္မွာ က်မလည္း သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ရွိ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူေက်ာင္း၊ နိမၼိတာရံုေက်ာင္း၊ အင္း၀ေက်ာင္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ေက်ာင္း၊ ျမန္ေအာင္ေက်ာင္းမ်ားရွိ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္မိသြားခဲ့ရတယ္။ ေရတပ္မွ ထြက္လာမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ေနေရး စားေရး အဆင္ေျပေစဖို႔ ကိုဇာနည္နဲ႔အတူ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။

က်မအေနနဲ႔ ဘဘဦးႏုနဲ႔ သိကၽြမ္းခဲ့ရပံုေလးကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ က်မရဲ႕အဖြားေဒၚပု က ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာကာလက ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားကို ကူညီခဲ့သူျဖစ္တဲ့အျပင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမွ ျပန္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္လာတဲ့ တပ္ရင္း ၄ နဲ႔ ၅ ကို အဖြားက ၾကည့္ျမင္တိုင္ တရုပ္ေက်ာင္းလမ္းမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕အိမ္မွာ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးဖူးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး အပါအ၀င္ အျခား အရာရွိေတြလည္း ပါ၀င္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ အဖြားက ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီးခင္မင္သူလည္းျဖစ္ေတာ့ စစ္တပ္က အရာရွိပါမက်န္ က်မကို ႀကီးႀကီးပု ေျမးေလးဆိုၿပီး ခင္မင္ ယံုၾကည္ၾကတာ ေပါ့။ က်မ ေျပာစရာတခု က်န္သြားတယ္။ အဲဒီေန႔ကေဆြးေႏြးပြဲမွာ ကိုကိုႀကီး (KQ) နဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႔လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုန္သြယ္ေရးရံုးမွာ ဆႏၵျပတဲ့လူအုပ္ထဲကို ကုန္သြယ္ေရးရံုးေပၚကေန ေသနတ္နဲ႔ပစ္လို႔ တေယာက္ထိ သြားၿပီး လူအုပ္ႀကီးက ကုန္သြယ္ေရးရံုးေရွ႕မွာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာပါတယ္။ ဦးေအာင္ၾကီး၊ ဦးတင္ဦးတို႔ ေရာက္လာၿပီးေ ျဖရွင္းၾကေပမယ့္ လူအုပ္က ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ထိန္းရခက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေခမာစာရ၊ ကိုဇာနည္နဲ႕ ဗကသ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၿပီး စစ္သားေတြကို သကၤန္းေတြ ၿခံဳေပးၿပီး အျပင္ထုတ္လိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ယူေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ပစ္တဲ့သူကေတာ့ စီက်ဴ (တပ္ခြဲတပ္ေထာက္ တပ္ၾကပ္ႀကီး) ျမင့္လြင္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ တီဗြီက ရွင္းေတာ့ သိရတယ္။ ေသနတ္ေတြကိုေတာ့ က်မတို႔ရယ္၊ ဘဲြ႕ရေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားရယ္၊ ရကသ ရယ္၊ NIDF အဖြဲ႕ရယ္ ေပါင္းၿပီး ဖြက္သယ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္က်ပ္ရွစ္ဆူေက်ာင္းနဲ႔ စိန္ေမာင္ ရုပ္ရွင္ၿခံနဲ႔ အျခား တေနရာရယ္မွာ ေပါ့။ ႏွစ္က်ပ္ရွစ္ဆူေက်ာင္းနဲ႔ စိန္ေမာင္ၿခံက လက္နက္ေတြကိုေတာ့ အစိုးရက မိသြားခဲ့ပါတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ( စာေရးတဲ့အခ်ိန္ထိ) ရွိေနဆဲပါပဲ။ ဒီေနရာကိုေတာ့ က်မနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဦးေခမာစာရ ႏွစ္ေယာက္သာ သိပါတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကိုယ္ ခြဲေ၀ၿပီး လံုၿခံဳေရး ယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ပါ။