သူတို႔က ေျပာျပၾကတယ္။ “အမရယ္၊ အမတို႔ ၅ ႏွစ္ ေထာင္က်တာကို က်မတို႔နဲ႔ လဲေပးဖို႔ ေထာင္မွဴးမဆီမွာ ေျပာေပးပါလား။ က်မတို႔နဲ႔အမတို႔နဲ႔ လဲၾကရေအာင္။ ေထာင္ထဲမွာက ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရတယ္။ လံုၿခံဳမွဳလည္း ရွိတယ္။ မေကာင္းေပမယ့္ အခ်ိန္မွန္ စားရတယ္” တဲ့။ သူတို႔စကားလံုးေတြက က်မရင္ကို စူးရွၿပီး ခၽြန္ထက္တဲ့ အရာတခုနဲ႔ ထိုးဆြလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ အနာေတြလည္း ေပါက္တယ္။ အျပင္မွာ ေရမွန္မွန္ မခ်ိဳးရတာရယ္၊ အနားမယူရတာရယ္၊ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္ဆံရတာေတြေၾကာင့္ အိတ္ခ်္အိုင္ဗီ (HIV) ပိုး၀င္လို႔ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ (AIDS) ေ၀ဒနာ ခံစားေနၾကရပါၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာလည္း သူနာျပဳဆရာမ ေဒၚစိန္မွီက ဒီ ကေလးမေလးေတြကို HIV/AIDS ကာကြယ္နည္းေတြနဲ႔ ဆင္ျခင္ပံုေတြ ကြန္ဒံုးအသံုးျပဳပံုေတြကို သင္ေပးေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕မဖြံ႕ၿဖိဳးမွဳ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳေၾကာင့္ ဒါေတြကို မလိုက္လာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကြန္ဒံုးကို မ၀ယ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။

ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ဒီ ကေလးမေလးေတြ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ေလွ်ာ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေတြကို သံဆူးႀကိဳးမွာ လွမ္းထားၿပီး ကိုယ္တံုးလံုးေလးေတြနဲ႔ ေနရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တထည္စိုရင္ တထည္လဲစရာ မရွိရွာၾကဘူး။

သူတို႔က ၁၅ ရက္၊ တလ စသည္ျဖင့္ ေထာင္က်တာဆိုေတာ့ ပါလာတဲ့ အ၀တ္အစားေကာာင္းေလးေတြကို တန္းစီးေတြက ေဆးလိပ္ ၂၀၀ ေလာက္ေပးၿပီး အ၀တ္ေဟာင္းနဲ႔ လဲယူၾကတယ္။ သူတို႔ကလည္း ပံုစံနဲ႔ မစားႏိုင္ၾကေတာ့ ေရာင္းၿပီး အ၀တ္ေဟာင္းေလးေတြ ၀တ္ထားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ထမင္းတန္းစီ ေပး၊ ပန္းကန္ေဆး ေပး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ေပးနဲ႔ ေျဖရွင္းၾကရွာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အိမ္သာအိုးေဆး၊ အိမ္သာ ေဆးနဲ႔ ေျဖရွင္းၾကတယ္။ ဒါကေတာ့ ေအာက္ေျခက ဆင္းရဲတဲ့ ျပည့္တန္ဆာမေလးေတြ ပါ။ အလယ္အလတ္တန္းစား မိန္းကေလးေတြကေတာ့ (ကန္ေတာ့ေနာ္) ေခါင္းေတြက လက္ခံၿပီး အိမ္ေတြ တိုက္ေတြမွာ ေခၚထားၿပီး ခိုင္စားခံရတာေတြ ပါ။ လွလွပပ၀ တ္စားၿပီး လံုၿခံဳၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳေတာ့ မရၾကပါဘူး။ သူတို႔ ထဲ့ေပးလိုက္တဲ့လူေတြနဲ႔လဲ ျငင္းဆိုခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံရတယ္ တဲ့။ သူတို႔ အဖမ္းအဆီးခံရရင္လဲ ေခါင္းေတြက လာ ထုတ္ေပးၾကပါတယ္။ ေထာင္က်သြားခဲ့ရင္ လြတ္တဲ့ရက္မွာ လာေစာင့္ၿပီး ေခၚသြားၾကပါတယ္။ ထြက္ေျပးဖို႔လည္း မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ရပ္ကြက္အလိုက္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကတာ အဆင့္ဆင့္ ရွိၾကပါတယ္။

တတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ အႏွိပ္ခန္းေတြ ေပၚလာေတာ့ တိုင္းရင္းသူအမ်ိဳးသမီးေလးကိုု လူလယ္က်တဲ့ သူေတြက ေခၚလာၿပီး လာ ေရာင္းစားတာေတြ ပါ။ ရပ္ကြက္ေကာင္းေတြမွာ တိုက္ေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ဖြင့္ထားတာပါ။ (မာဆတ္) လို႔ လူသိမ်ားလာတာေတြ ပါ။ တကUသိုလ္ေက်ာင္းသူ အခ်ိဳ႕နဲ႔ အထက္တန္းစားပိုင္းက မိန္းကေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ ပဲ။ သူတို႔ကိုေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔သေဘာနဲ႔သူတို႔ ေငြရလြယ္လို႔ ေငြလိုလို႔ လာ လုပ္ၾကတာပါ။

ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာ အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ တပြဲစာ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံု၀န္ထမ္းေတြကို ေပါင္းၿပီး ေကာ္မရွင္ ေပးထားရတယ္လို႔ မိဇာတို႔၊ ေမာ္ႀကီးတို႔ ေျပာျပပါတယ္။

သူတို႔က ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ ပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံေနၿပီး ဖမ္းမိလို႔ ျပန္ပို႔တာပါ။ အားလံုး ၆၈ ေယာက္ ပါ။ က်မတို႔က ၅ ညေတြ မွတ္လို႔ ဗူး၀မွာ သြားႀကိဳေသးတယ္။ ေနာက္မွ ၃၀ ဒီေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ပံုစံလည္း တလေလာက္ စားလိုက္ရေတာ့ ေတာင္ေ၀ွးေလးေတြန႔ဲဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေတာ့တယ္။ သူတို႔မွာ HIV ပိုးေၾကာင့္ AIDS ေ၀ဒနာ ရေနပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္အားလံုး၀ိုင္းၿပီး သနားလို႔ ေကၽြးေမြးၾကေတာ့ ျပန္ၿပီး ၀လာပါတယ္။ ဒီေရာဂါက အလြန္ပဲ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ စႏNာနဲ႔ နီလာျမင့္တင္ဆိုရင္ တကUသိုလ္ေက်ာင္းသူေလးေတြ ပါ။ သူတို႔က မူးယစ္ေဆးထိုးသြင္းခဲ့ၾကလို႔ ေရာဂါ ကူးစက္တာပါ။ ေခ်ာလိုက္ၾကတာလဲ အရမ္းပါပဲ။ ႏွေျမာလိုက္တာ။ ႏုႏု၀င္းတို႔၊ ႀကီးုေမာ္တို႔က ဇာဇာတို႔အုပ္စုကို ခင္မင္ၾကၿပီး က်မတို႔ ၅ ည ေတြက အားလံုးတေယာက္စီခြဲၿပီး တာ၀န္ယူ ေကၽြးေမြးလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔က တရားရွင္နဲ႔ တႏွစ္စီ က်ေနရွာတာပါ။

မေအးသီတာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာ ့ရွိပါၿပီ။ သူက ခဏခဏ ေထာင္ထဲကို ေရာက္တဲ့ ၃၀ ဒီ မေလး ပါ။ သူ႔ကို ၀ါဒါ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ေထာင္မွဴး အမ်ိဳးသမီးေတြက အရမ္း ရိုက္ႏွက္ပါတယ္။ သူကလည္း ျပန္ ဆဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔တုတ္၊ သံႀကိဳးးနဲ႔ခတ္ထားတာ ခံေနရပါတယ္။ တိရစ>ာန္တေကာင္ လို ပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ေထာင္ပိုင္တန္းစီတဲ့ အဂၤါေန႔နဲ႔ဆံုေတာ့ ေထာင္ပိုင္က စစ္တပ္ကလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးသာဦး တဲ့။ သူ လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ႀကံဳေတာ့ သူ႔တပည့္၀ါဒါေတြကို ေရာ္ဘာနံပတ္ဒုတ္နဲ႔ ၀င္ရိုက္ခိုင္းေတာ့ ေအးသီတာက နံမည္ကိုေခၚၿပီး ေထာင္ပိုင္ကို ဆဲေတာ့တာေပါ့။ ေထာင္ပိုင္ကလဲ ျပန္ဆဲနဲ႔ လင္မယားရန္ျဖစ္တာ က်ေနေတာ့တာပါ ပဲ။

က်မလည္း အလြန္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္လုပ္ေနၿပီး ဒီ ကေလးမနဲ႔ ဖက္ၿပီးရန္ျဖစ္ေတာ့ အံ့ေရာ၊ သူတို႔ ေတြရဲ႕ဘ၀ေတြကို အခုခ်ိန္မွာ ကာကြယ္ေပးမယ့္ ဥပေဒနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး လံုၿခံဳမွဳ ေပးမယ့္ေနရာ၊ အဖြဲ႕အစည္း လိုအပ္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီကလည္း လႊတ္ေတာ္တြင္း ေရာက္ေနၿပီမို႔ မျဖဴျဖဴသင္းအေနနဲ႔ ဒီကိစၥကို မွတ္သားၿပီး ဥပေဒျပဳခြင့္ ေတာင္းေစခ်င္ပါတယ္။

ဒါဟာ AIDS ေ၀ဒနာကို ဟန္႔တားရာလဲေရာက္တဲ့အျပင္ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြရဲ႕အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရာလဲေရာက္မွာ အေသအခ်ာ ပါ။ တခ်ိဳ႕မိန္းခေလးေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးရတာ ပို မ်ားပါတယ္။ ဗီဇေၾကာင့္ကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကာအကြယ္မဲ့လွတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ ညီမ သမီးငယ္မ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ဖို႔မွာ အမ်ိဳးသားေတြကိုလဲ ပညာေပးအစီအစဥ္ေလးေတြ ပို႔ခ်ေပးတဲ့ သင္တန္းေလးေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ အင္မတန္ ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ မဲေခါင္စီမံကိန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ HIV/AIDS Workshop ေတြ ဖြင့္ေၾကာင္းနဲ႕ ဒီကိစPကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရတယ္။ ေဒါက္တာျမတ္ထူးရာဇတ္နဲ႔ ကိုစိုးစုိး (မျမင့္ျမင့္စန္း၏ခင္ပြန္း) တို႔ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အျပင္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္ရွင္။ အဲဒီ စီမံကိန္းကို ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔လဲ မျဖဴျဖဴသင္း အေနနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ ေျပာျပရရင္ က်မေထာင္ထဲမွာ အလြန္မုန္းတဲ့ပုဒ္မ ရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ပုဒ္မ ၃၆၆ ပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူ ေရာင္းစားတာ ပါ၊ ေခတ္သစ္စကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ လူကုန္ကူးတာေပါ့ ေလ။ အဲဒီအမွဳနဲ႔ ၀င္လာတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာပါဘူး။ မိန္းခေလးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာဘဲ ဘ၀ ကို ဖ်က္ဆီးလိုက္တာ ပါ။ သူတို႔ေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲက အမ်ိဳးသမီးေလးေတြကို တဖက္ႏိုင္ငံမွာ သြား ေရာင္းစားၾကတာပါ။ ဒီအထဲက မိတဲ့သူေတြသာ အဖမ္းဆီးခံၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ မမိတဲ့သူေတြ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနဆဲ ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တဖက္ႏိုင္ငံမွာ ဒုကQေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးေလးေတြ ရွိေနတာေပါ့။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ ပို ဆိုးလာခဲ့တာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဆိုး၀ါးဆံုးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ ေရာက္ေနၾကၿပီး မေလးရွား၊ တရုတ္ျပည္၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် တို႔မွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ေရာင္းကုန္ ျဖစ္ေနၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ အမ်ားဆံုး ေပါ့။ ၾကာရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆက္ ေလ်ာ့နည္းဆိတ္သုဥ္းမွာကို စုိးရိမ္ေနရပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္ တရပ္အေနနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္တဲ့ ျမန္မာမေလးေတြကို ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္ေပးၾကေစလိုပါတယ္။