"ျပည္တြင္းမွာ လတ္တေလာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မွဳေတြႏွင့္စပ္၍ က်ေနာ့္အျမင္သေဘာထား" ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က လတ္တေလာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မွဳေတြဟာ ပီျပင္ခိုင္မာၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့အေျခအေန မဟုတ္ေသးေၾကာင္း၊ စစ္အာဏာ သိမ္းဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆလိုက္တာနဲ႔ ရွိေနတဲ့အစိုးရက တိုင္းျပည္ကို ခ်က္ျခင္း စစ္တပ္လက္ အပ္လိုက္ရမယ္လို႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက ျပ႒ာန္းထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ တပ္က နံမည္ပ်က္ခံၿပီး အာဏာသိမ္းေနစရာပင္ မလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒါဟာလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တရားဝင္မွဳ ရွိေၾကာင္း၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က တိုက္ရိုက္ ခန္႔အပ္သည့္ လႊတ္ေတာ္တြင္းက ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ယူနီေဖါင္းဝတ္ စစ္ဗိုလ္အမတ္ေတြနဲ႔တင္ လႊတ္ေတာ္ကိုလည္း စိတ္ႀကိဳက္ ပံုေဖာ္ ထိန္းၫွိထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစိုးရအဖြဲ႕တြင္းမွာလည္း အေရးပါသည့္ ဝန္ႀကီးေနရာေတြကို ယူနီေဖါင္းဝတ္စစ္ဗိုလ္ေတြလက္ထဲမွာသာ ထားေၾကာင္း၊ ကာ/ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီ (ကာ/လံု) မ ွတပါး သမၼတကိုျဖစ္ေစ၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးကိုျဖစ္ေစ မနာခံပဲေနလို႔ ရေနေၾကာင္း၊ ဘတ္ဂ်က္ ခြဲေဝရာတြင္လည္း စစ္အသံုးရိတ္ကို ကာ/ခ်ဳပ္ တင္ျပသမွ် ခြင့္ျပဳရမည္ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္က ဘာမွ ဝင္ စစ္ေဆးရန္ အခြင့္မရွိေၾကာင္း၊ ကာ/လံုတြင္လည္း ကာ/ခ်ဳပ္၏ အခန္းက႑က ႀကီးႀကီးမားမား ရွိေနေၾကာင္း၊ သမၼတ၊ အစိုးရႏွင့္လႊတ္ေတာ္က ဘာေတြပဲ ဆံုးျဖတ္ ဆံုးျဖတ္ အခ်ဳပ္မွာေတာ့ ကာ/လံု က သေဘာတူ ခြင့္မျပဳလ်ွင္ မည္သည့္ ဥပေဒမွ အတည္ျဖစ္မလာႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကာ/လံုမွာလည္း စစ္ဗိုလ္ ၆ ဦး၊ အရပ္သားဟု ဆိုႏိုင္မည့္ အရပ္ဝတ္ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္း ၅ ဦးႏွင့္ အရပ္သားစစ္စစ္ တဦးထဲသာ ပါေၾကာင္း၊ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ရမည့္ အေျခအေနေရာက္တိုင္း တပ္က အသာစီးယူထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒျဖင့္ ျပ႒ာန္းထားၿပီးသား စစ္အာဏာႏွင့္ စစ္အုပ္စု အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္သည့္ဥပေဒမ်ားအား ျပင္ရန္ မဆိုႏွင့္၊ ထိပါးလို႔ပင္ မရႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္ အရပ္သားအစိုးရဟု ဆိုမည့္အစား စစ္အာဏာ ကာကြယ္ေရး ဖြဲ႕စည္းပံုႏွင့္၊ အရပ္ဝတ္ - စစ္ အထိန္းခ်ဳပ္ခံအစိုးရဟုသာ ဆိုရဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာထားေပး ေျပာျဖစ္၏။

"စစ္မွန္တဲ့အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ဘာေတြ လုပ္ေပးစရာလိုဦးမလဲ" ဆိုေတာ့ တစ္ တခ်က္က ေထာင္ထဲမွာ က်န္ေနေသးသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးကို ျခြင္းခ်က္မရွိ အျမန္ဆံုး လႊတ္ေပးရန္လိုေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ဖမ္းလိုက္ လႊတ္လိုက္ သံသရာတြင္ လည္မေနေစရန္ အာမခံခ်က္ တိတိက်က် ေပးရန္လိုေၾကာင္း၊ လြတ္ၿပီး ႏိုင္/က်ဥ္းေတြကိုလည္း ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္၏အဆင့္တိုင္းတြင္ အကန္႔အသတ္မထားပဲ လြတ္လပ္စြာ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရရန္ လိုေၾကာင္း။ ႏွစ္ တခ်က္က လူမ်ိဳးစုမ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ရန္ လိုေၾကာင္း၊ ခြဲၿပီး၊ ႀကိတ္ၿပီး၊ ဖိအားေပး ေဆြးေႏြးတာေတြ မလုပ္ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ ပြင့္လင္းျမင္သာၿပီး အဓိပၺါယ္ရွိသည့္ အေနအထားျဖစ္ရန္လိုေၾကာင္း၊ စစ္တမ်က္ႏွာကို အားျပည့္ တိုက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အျခားတမ်က္ႏွာမွာ ယာယီ ေၾကေအးထားသည့္ အေနအထား မျဖစ္ရန္ လိုေၾကာင္း၊ မူမွန္ၿပီး ႏွစ္ဘက္ လက္ခံႏိုင္မည့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးမွတဆင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးသို႔သြားရန္ လိုေၾကာင္း၊ သံုးတခ်က္က သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရး၊ လူထု၏စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ ပညာေရးဘဝမ်ား တိုးတက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ကုလသမဂၢ အပါအဝင္၊ ႏိုင္ငံတကာအစိုးရမ်ား၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ လက္တြဲကာ အျပည့္အဝ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ရန္လိုေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာျဖစ္ခဲ့၏။

ေနာက္ေတာ့ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေမးခြန္းေတြ ေမးၾက ေျဖၾက၏။ အြန္လိုင္း စကိုဒ္ပ္ (Skype) မွေန၍ ပါေမာကၡ ေဒးဗစ္ ၀ီလ်ံ (Professor David Williams) ႏွင့္လည္း ေမးၾကေျဖၾက၏။ သူ႔အေျဖေတြက အခ်က္အလက္ စံုၿပီး ေထာင့္ေစ့ကာ၊ ပညာရွင္ဆန္သည္ ထင္ရ၏။ တခ်ိဳ႕ေဝါဟာရေတြ က်ေနာ္ နားမလည္သျဖင့္ မွီသေလာက္ ေကာက္မွတ္ၿပီး ေနာက္မွ အဘိဓာန္လွန္ရွာ ျဖစ္ေသး၏။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီ တပတ္ျပန္ လည္လာျပန္၏။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ အေမရိကန္အစိုးရ၏ "ပစ္မွတ္ထား စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မွဳ" (Targeted Economic Sanction) အေပၚ သေဘာထားႏွင့္ "ဗမာျပည္ကို သြားလည္သင့္၊ မလည္သင့္" ျဖစ္၏။ က်ေနာ္က ပစ္မွတ္ထား စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မွဳသည္ လက္ရွိအစိုးရအား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ရန္ ဖိအားအျဖစ္ ဆက္ရွိေနေသးရန္ သင့္ေၾကာင္း၊ အေျပာင္းအလဲလုပ္သည့္ အတိုင္းအတာအေလွ်ာက္ ပိတ္ဆို႔မွဳကိုလည္း တဆင့္ခ်င္း ေလ်ာ့ခ်သြားေရးဆိုသည့္ အေမရိကန္အစိုးရ၏ေပၚလစီကို လက္ခံေၾကာင္း ျပန္ ေျဖ၏။ "ဗမာျပည္သြား လည္သင့္ မလည္သင့္" ကိုေတာ့ လက္ရွိအစိုးရအေနျဖင့္ သူတို႔ လက္ခံႏိုင္သည့္ သတင္း႒ာနမ်ားႏွင့္သတင္းသမားမ်ားသာ ဝင္ခြင့္ေပးေသးေၾကာင္း၊ သတင္းသမားခ်င္း အတူတူမွာေတာင္ အခ်ိဳ႕ကို ကန္႔ၿပီး အခ်ိဳ႕ကို ဟ,ေပးထားေၾကာင္း၊ သတင္းသမားေတြအေနျဖင့္ ေနရာတကာသြားဖို႔ သိတ္မလြယ္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ သာမန္လူမ်ား ကမၻာလွည့္ခရီးသည္အေနျဖင့္သြားမည္ဆိုလ်ွင္ အနည္းဆံုး ကင္မရာတလံုးေတာ့ ယူသြားႏိုင္သျဖင့္ သာမာန္ျပည္သူေတြႏွင့္ တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီး လူထုဘဝႏွင့္ ခံစားခ်က္ေတြ မွတ္တမ္းတင္ယူလာၿပီး အျခားသူမ်ားကို တဆင့္ ျပန္ ေျပာျပလို႔ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းအမ်ားစုမွာ အစိုးရႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ား လက္တြင္ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း ထိုလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ အလုပ္သမားလည္း ရွိေသးသျဖင့္ ထိုသူမ်ားအတြက္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ဝင္ေငြကို တဘက္တလမ္းမွ ျဖည့္ရာေရာက္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြကို ျပည္သူ႔သတင္းသမား (Citizen Journalists) ေတြအျဖစ္ ျမင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး သြားလည္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုေၾကာင္းလည္း ေျပာခဲ့၏။ ဤသို႔ျဖင့္ တေယာက္တလွည့္ ေမးၾက ျမန္းၾက၊ ေျဖၾက ၾကားၾကႏွင့္ အခမ္းအနားလည္း ၿပီးသြား၏။ ၿပီးေတာ့ အုပ္စုလိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾက၊ တေယာက္ခ်င္းစီ သီးသန္႔ စကားေျပာၾက၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဝမ္းသာေၾကာင္းေတြ ေျပာၾက၏။ အားလံုး ေလးေလးနက္နက္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖင့္။

ထို႔ေနာက္ Field Museum တြင္ လုပ္ေနသည့္ Christian Holst ၏ ဓါတ္ပံုျပပြဲႏွင့္ ျပတိုက္သြားရန္ အစီအစဥ္ ဆြဲ၏။ သည္ ျပတိုက္ႀကီးမွာ အီဂ်စ္ျပည္က သယ္လာၿပီး ျပထားသည့္ မံမီေဆးရည္စိမ္ရုပ္အေလာင္းအစစ္ေတြ ရွိ၏။ ရွီကားဂိုးေရာက္လို႔ ျပတိုက္ေတြ သြားၾကမည္ဆိုလ်ွင္ Field Museum သည္ ထိပ္ဆံုးမွ အမည္ေပါက္သည့္ျပတိုက္ ျဖစ္၏။ လာသူတိုင္းကလည္း အျခားအရာေတြထက္ ဤမံမီရုပ္ေတြကိုမွ ပို စိတ္ဝင္စားေလသလား ထင္ရေအာင္ပင္ ထိုျပခန္းတြင္ လူစည္၏။ က်ေနာ္တို႔အား ျပတိုက္လမ္းၫႊန္ လုပ္ေပးမည့္ ရွီကားဂိုးေရွ႕ေနတေယာက္ကို ခဏ ေစာင့္ရ၏။ သူ ေရာက္လာေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးသူက "သူက ရွီကားဂိုးက ေရွ႕ေနေက်ာ္တေယာက္ ေပါ့ ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ျပတိုက္လမ္းၫႊန္ေကာင္း လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္" ဟု ေျပာကာ မိတ္ဆက္ေပး၏။ ထိုသူက "ဓါတ္ပံုဆရာ (Christian Holst) ၏ (Blood/Red Stone-Burma Rubies) ဓါတ္ပံုျပပြဲကို အရင္သြားမည္ဆိုကာ ျပတိုက္ႀကီး၏ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ျပတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံတကာျပခန္းမ်ား၊ ေလာေလာဆယ္ က်င္းပေနသည့္ ျပပြဲမ်ား၊ ျပတိုက္တြင္ ၾကည့္စရာ အမယ္ေပါင္း သန္းခ်ီ ရွိေသာ္လည္း အေပၚတင္ၿပီး ျပခြင့္မရေသးသည့္အရာမ်ား ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ထားေၾကာင္း" ေတြ စံုတကာေစ့ေအာင္ ကရားေရလႊတ္ ေျပာေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ဟိုလူ ေျပာသည့္ "ေရွ႕ေနေက်ာ္နဲ႔ လမ္းၫႊန္ေကာင္း" ဆိုတာ ဒါမ်ားလားဟု ေတြးမိ၏။ သူ႔ေနာက္က လိုက္ရင္း ဓါတ္ပံုျပပြဲသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ဓါတ္ပံုဆရာက က်ေနာ္တို႔ကိုႀကိဳရင္း တေနရာကို လက္ၫိႈးထိုးကာ "မ်ိဳး၊ ဒီစာသားေတြက မွန္ရဲ့လား" ဆိုသျဖင့္ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုစတာငယ္တခုတြင္ "ဗမာ့ပတၱျမား" ဆိုၿပီး ျမန္မာလို အပီ ေရးထားတာ ေတြ႕ရ၏။ ရွီကားဂိုးက အေမရိကန္ျပတိုက္ႀကီးတြင္ ျမန္မာစာကိုျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာ ျဖစ္ရ၏။ ပိုစတာအေပၚက စင္ကေလးတြင္ မွန္ေသတၱာေလးတခု။ ထိုအထဲတြင္ ရဲရဲနီကာ ၾကည္ေတာက္ေနသည့္ ေက်ာက္မ်က္တံုးကေလးေတြ ျပန္႔ျပန္႔က်ဲက်ဲ။ က်ေနာ္က အစစ္ေတြလားဟု ေမးေတာ့ "မဟုတ္ပါဘူး၊ ဓါတုေဗဒေက်ာက္ေတြ ပါ၊ အစစ္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားဆို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ တတ္ႏိုင္မွာတုန္း ကြာ၊ မင္းတို႔ႏိုင္ငံက ျပည္တန္ပတၱျမားေတာင္ ထြက္တဲ့တိုင္းျပည္ မဟုတ္လား၊ အဲသလိုတိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာ လူျဖစ္ရတာဂုဏ္ယူစရာ ပါ။၊ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက အဲဒီ အဖိုးတန္သယံဇာတေတြက ရတဲ့ဝင္ေငြကို မင္းတို႔ျပည္သူေတြ မခံစားရတာကိုေတာ့ ငါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ လူေတြ ေသြးနဲ႔ ေခၽြးနဲ႔ရ င္းၿပီးမွရတဲ့ ဒီေက်ာက္မ်က္ေတြကို လူတစုက ခံစား ခ်ယ္လွယ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ဒီ ေက်ာက္မ်က္က အေရာင္ဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ပတၱျမားေရာင္မဟုတ္ပဲ ေသြးေရာင္ေတြလို႔ ျမင္ေနတယ္၊ ဒါဟာ ပတၱျမားေရာင္ဆိုရင္လည္း အနီေရာင္သက္သက္ႀကီးလိုပဲ ငါ ခံစားရလို႔ ငါ့ဒီျပပြဲကို "ေသြး/အနီေရာင္ ေက်ာက္ (ဗမာ့ ပတၱျမား)" လို႔ အမည္ေပးခဲ့တာပဲ" ဟု ရွင္းျပ၏။ ဓါတ္ပံုႀကီးအခ်ိဳ႕ကို နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားၿပီး ပံုေသးေတြကိုေတာ့ ဖန္သားျပင္ ၃ခုေပၚတြင္ ေအာက္ေျခစာတမ္းထိုးမ်ားျဖင့္ Slideshow ျပထား၏။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဓါတ္ပံုေတြ ၾကည့္လိုက္ သိခ်င္တာေတြ ေမးလိုက္ႏွင့္ တနာရီနီးပါး ၾကာသြား၏။ သည္ေတာ့မွ လမ္းၫႊန္ဆရာ ေရွ႕ေနေက်ာ္က "မံမီနဲ႔ အျခားျပခန္းေတြကို မင္းတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ အခ်ိန္ယူၿပီး ၾကည့္ၾကပါဦး။ လိုက္ေတာ့ မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ျပန္ခါနီး က်ရင္ ေျပာပါ၊ တည္းတဲ့ေနရာ ျပန္ ပို႔ေပးမယ္" ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ထား၍ တေနရာ ထြက္သြား၏။ က်ေနာ္တို႔လည္း မံမီေဆးရည္စိမ္ ရုပ္အေလာင္းေတြရွိရာ ျပခန္းသို႔ ခ်ီတက္ၾက၏။

(ဆက္ပါဦးမယ္)

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
မတ္ခ်္ ၃ ရက္ ၂၀၁၂